Adèle's Keus
Première : 15 januari 1982 in theater ‘t Hof in Dordrecht
Omschrijving :
Een programma van lachen en huilen, paniek en ellende. In dit programma geen typetjes, maar puur en alleen Adèle. Zij zal menig toeschouwer verrassen met de scherpte en grote zeggingskracht van de door haar zelf geschreven monologen als ook door de schitterende liederen van Hans Dorrestijn, Jan Boerstoel, Boudewijn Spitzen, Willem Wilmink, Drs. P. en Bertold Brecht, welke Adèle zelf geselecteerd teneinde tot “Adèle’s Keus” te komen.
“Adèle’s Keus” toont een nieuwe kant van een toch al zo veelzijdig artieste, een kant die niet alleen past in deze tijd, maar ook de (on)menselijke trekjes laat zien die ons allemaal in mindere of meerdere mate parten spelen. Onderwerpen van vandaag en van alle tijden worden aangesneden en zonodig weggesneden.
Frans Ehlhart schreef het merendeel der composities en begeleidt Adèle op piano en synthesizers.
Naar aanleiding van Adèle’s Keus verschijnen de volgende media : (cd nog verkrijgbaar)
N.a.v. het verscijnen van de lp Adèle’s Keus brengt platenmaatschappij Ariola de volgende biografie uit:
Recensie in het Parool op 06-10-1982 door H. van den Bergh :
De tournee van Adèle Bloemendaal met haar soloprogramma Adèle’s Keus is bezig een triomftocht te worden. Gisteren zong ze voor een driedubbel uitverkocht huis in Amstelveen en het publiek bleek razend enthousiast. Terecht, geloof ik, want in de showbusiness is Adèle Bloemendaal een volbloed raspaard. Zelf ben ik nog niet eens zo geïmponeerd door het feit dat ze een avond sterke teksten van niveau heeft weten te verzamelen. Dat is niet zo’n grote verdienste in een land met veel goede jonge tekstschrijvers en een wereldrepertoire waaruit veel voortreffelijks te vertalen valt.
Maar wat de voorstelling uniek maakt is de eenheid die er bij die tekstkeuze is ontstaan, doordat het geheel een mentaliteit vertegenwoordigt die duidelijk past bij de persoonlijkheid van de vertolkster : anarchistisch, ongegeneerd tot in het brutale en hardgrondig afrekenend met iedere vorm van schijnheiligheid. Omdat die rauwheid, dat sarcasme en die gein Adèle als een handschoen passen, is haar vertolking van een schijnbaar vanzelfsprekende trefzekerheid. Dat ze een jofele zangstem heeft wist iedereen natuurlijk al, dat ze ongenadig gek kan doen, was ook bekend, maar dat ze stemmiger teksten zo eenvoudig, zonder opsmuk en zeldzaam muzikaal kon brengen, kwam voor mij als een verrassing. Daar komt nog bij dat ze een aantal van haar nummers inleidt met uit het volle leven gegrepen, maar geraffineerd, verwoorde conferences die ze voor een deel zelf heeft geschreven en voor de rest heel handig naar haar hand heeft gezet.
De liedteksten zijn voor met merendeel geleverd door het collectief van tekstschrijvers dat ook opereert rond de succesvolle kinderprogramma’s op tv; Willem Wilmink, Hans Dorrestijn en Jan Boerstoel en die spreken zich veelal spottend uit over de wrede wereld waarin we leven en de weinig rooskleurige toekomst die ons wacht. Adèle’s voordracht is veelal ingetogen, mar van tijd tot tijd barst eensklaps de trukendoos open, vol van de krankzinnigste gebaren, pasjes en stembuigingen, die soms een heel zelfstandig uitbundig leven gaan leiden los van de inhoud. Dat levert dan prachtige hoogstkomische contrasten op.
Daar komt nog bij dat de uiterst muzikale arrangementen, veelal van Frans Ehlhart, die alle nummers op de piano begeleidt, het programma vaart, afwisseling en extra artistieke allure geven. Onvergetelijk veel beter is dit optreden dan menige show van internationaal befaamde sterren.
Pers (knipselkrant) :
